„Ég heyrði fyrst um hann sem unglingur þegar ég las grein um hann í Lesbókinni. Þegar ég fór síðan í heimspeki við Háskóla Íslands óx áhugi minn á honum. Þótt ég hafi vitað af Wittgenstein og stórkostlegri ævi hans í næstum 20 ár var það ekki fyrr en fyrir svona 2 til 3 árum sem ég fékk fyrst þá hugmynd að líf hans væri alveg svakalega flott efni sem bíómynd,“ segir Óttar.

via Skrifar bíómynd um æsilega ævi heimspekings – DV.

Fjárlagafrumvarpið sýnir afdráttarlausar hugmyndir um verðugar tekjulindir: Gjöld verða lækkuð á Lexusum en hækkuð á lestri. Stefnt er að því að Íslendingar hætti að vera lestrarhestar og verði að lesuxum. Ekki verður hætt að þjarma að bókaútgáfu á Íslandi fyrr en hvítbókin hans Illuga Gunnarsson er eina bókin sem verður eftir í landinu – með hvítum og alauðum blaðsíðum.

via Vísir – Lexusar og lesuxar.

En hefur þjóðin efni á því að vera að nota skattana sína í slíka lúxusvöru? Af hverju mega lögmál markaðarins ekki ráða í kvikmyndaiðnaðinum?

,,Við erum á málsvæði sem er 320 þúsund manna og þar af leiðandi er mjög lítill fjöldi mögulegra neytenda. Það er mjög dýrt að gera kvikmynd, það er risaverkefni sem tugir ef ekki hundruð manna koma að. Þetta er dýrt listform og ef að stóru Evrópulöndin, eins og Frakkland og Þýskaland, sem telja 60 til 90 milljónir manna, hafa komist að þeirri niðurstöðu að þau geta ekki gert kvikmyndir á eigin tungumáli án opinberrar þátttöku, þá hlýtur það að segja sig sjálft að við getum ekki gert það hérna heima. Jú, jú, það er auðvelt að segja að við eigum að láta markaðinn ráða en ef við viljum gera kvikmyndir á íslensku þá þarf að koma til opinbert framlag. Þá ertu komin í menninguna, tungumálið, hvað kostar okkur að halda þessu tungumáli? Þá getur þú farið að ræða um það: viljum við halda þessu tungumáli, hvers virði er tungumálið? Þá erum við komin út í þessa umræðu.“

via Fjárlagafrumvarpið vonbrigði fyrir kvikmyndagerðamenn – DV.

„Ég hef ekki fengið ritlaun í 30 ár. Það á sér e.tv. skýringu: Ég er maður með fortíð. Það þykir e.tv. ekki verjandi að upphefja á nokkurn hátt mann sem hefur orðið öðrum manni að bana, þykir auk þess tillitslaust gagnvart aðstandendum hins myrta.“ Þetta segir ljóðskáldið og myndlistarmaðurinn Bjarni Bernharður Bjarnason á Facebook-síðu sinni í gær en Bjarni segist hafa gert skyldu sína um daginn og sótt um ritlaun til launasjóðs rithöfunda.

via „Ég hef ekki fengið ritlaun í 30 ár. Það á sér e.t.v. skýringu: Ég er maður með fortíð“ – DV.

Aðgangur að Listasafni Reykjavíkur er 1.200 krónur, aðgangur að Listasafni Íslands er 1.000 krónur, en aðgangur að Listasafni fátæka mannsins er ókeypis. Í ­galleríum og opinberum söfnum getur maður litið tugi listmuna augum, en á götum Reykjavíkurborgar eru þúsundir verka eftir hundruð íslenskra og erlendra listamanna til sýnis dag hvern. Það væri lífsverkefni að gera tæmandi lista yfir öll þau stóru og smáu verk sem er að finna í bænum þessa stundina, en DV býður upp á kort sem ­sýnir nokkur áhugaverð og áberandi götulistaverk í og í kringum miðborg Reykjavíkur.

via Listasafn fátæka mannsins – DV.

Bjarni Bernharður skrifar:

„Góðir hálsar. Ég stend frammi fyrir því mikla verkefni að hleypa af stokkunum 232 blaðsíðna ljóðaúrvali, myndskreytt með málverkum mínum. Ég hef lagt mig í líma við standa vel að verkinu, velja ljóð og myndir af kostgæfni. Ljóðið er fagurt bókmenntaform og á erindi til allra. Það er löng hefð fyrir ljóðlistinni á Íslandi – allt frá söguöld. Í dag, sem fyrr, er mikil vakning meðal ungs fólks fyrir ljóðinu – og því ber að fagna. Víst hefur ljóðið tekið breytingum að forminu til í tímans rás, en uppsprettan er sú hin sama – hinn ljóðræni strengur í þjóðarsálinni. Skáldin sem auðga og efla menninguna með ljóðagerð eru sáðmenn morgundagsins. Lifið heil!“

Hægt er að styrkja útgáfu bókarinnar og lesa sýnishorn á heimasíðu Karolina Fund.

Birgir kveðst maska út allt á umslögunum nema myndirnar af ljóshærðu konunum. Það er gert með ljósum litum sem hann vinnur mikið með.

„Ég segi stundum að málverk mín séu meira hvísl en hróp,“ segir hann en bendir á að plötuumslögin séu undantekning því ljósmyndirnar eru flestar í sterkum litum.

Birgir viðurkennir að hvaða barn sem er geti málað svona meðfram ljósmynd. „Ég skal bara taka í höndina á því barni og óska því til hamingju,“ segir hann brosandi.

„Þrautin þunga er oft ekki að gera hlutinn heldur að koma honum í eitthvert samhengi og fá hann sýndan sem myndlist og viðurkenndan sem slíkan. Það getur verið grýtt leið.“

via Vísir – Meðal fallegra, ljóshærðra kvenna.

Menningarviðburður helgarinnar verður opnun á sýningu Hallgríms Helgasonar í galleríinu Tveir Hrafnar á Baldursgötu.

Þar sýnir Hallgrímur myndir frá átakasömum Parísarárum sínum; myndir sem hann hefur geymt og enn fleiri sem taldar voru glataðar en komu í leitirnar.

via HALLGRÍMUR Í PARÍS | Eiríkur Jónsson.

„Fjármálaráðherra leggur til næstum 100% hækkun á virðisaukaskatti á bækur, úr 7% í 12%. Á sama tíma á að leggja niður vörugjöld til að lækka verð á flatskjám. Þetta kallar hann að “einfalda” kerfið. Maður er bara strax orðinn einfaldari. Þetta er gert á sama tíma og uggvænlegar tölur um ólæsi unglinga blasa alls staðar við, tölur um læsi hrapa og íslensk tunga með sínum orðaforða á í vök að verjast gegn ókeypis flóði af afþreyingu, stolinni sem óstolinni. Táknrænt að nú haustar og drullupollurinn sem átti að verða Stofnun Árna Magnússonar stækkar og dýpkar.“

via Vísir – Gagnrýnir skattabreytingar: Bækur dýrari en flatskjáir ódýrari.

Hálfur listamaður er titill sýningar sem Eva Ísleifsdóttir opnar í sýningarsal Sambands íslenskra listamanna í Hafnarstræti 16 milli klukkan 17 og 19 á morgun, 11. september.

„Ég tek portrettverk frægra listamanna og mála þau eins og þau séu brotin og bara hálf,“ segir hún.

via Vísir – Staða listamannsins.

Lægra þrep virðisaukaskatts hækkar úr 7 prósentum upp í 12 prósent samkvæmt fjárlagafrumvarpi ársins 2015 sem lagt var fram á Alþingi í dag. Hækkunin mun koma fram í verði á vörum og þjónustu á borð við matvæli, tímarit, bækur, heitt vatn, rafmagn og útleigu hótelherbergja.

via Hækka virðisaukaskatt á matvæli og bækur – DV.

Bókaútgefendur eru uggandi, svo vægt sé til orða tekið, vegna fjárlagafrumvarps sem kynnt verður í dag. Þeir óttast að virðisaukaskattur á bækur verði hækkaður, sem mun að þeirra sögn leiða til hruns í bókaútgáfu.

Egill Örn Jóhannsson er formaður félags Íslenskra bókaútgefenda. Hann er ómyrkur í máli, segir útgefendur hafa fyrir því rökstuddan grun að breytingar á virðisaukaskattskerfinu muni leiða til þess að virðisaukaskattur á bækur muni hækka.

via Vísir – Illugi hunsar bókaútgefendur.

„Það er bara nákvæmlega satt og rétt að það er ekkert barn búið að fá borgað,“ sagði Matthías Matthíasson tónlistarmaður í samtali við DV á miðvikudag. Matthías er faðir drengs sem lék í kvikmyndinni Sumarbörn í fyrra, þá átta ára gamall. Líkt og aðrir leikarar og kvikmyndargerðarfólk gerðu foreldrar drengsins samning við framleiðendur sem nú er búið að fara á bak við. Samkvæmt heimildum DV eru dæmi um að börn eigi eftir að fá greiddar allt frá 50 þúsund krónum upp í 300 þúsund krónur fyrir vinnu sína.

via Sonur Matta lék í Sumarbörnum: „Ekki búinn að fá krónu borgaða“ – DV.

Kvikmyndin En duva satt på en gren och funderade på tillvaron, eða Dúfa sat á grein og íhugaði tilveruna, eftir sænska leikstjórann Roy Anderson hlaut Gulljónið sem besta myndin á kvikmyndahátíðinni í Fenyjum. Hann er fyrsti Svíinn sem hlýtur þessu virtu verðlaun.

Kvikmyndin sem er sú þriðja í þríleik Andersons, sem inniheldur kvikmyndina Söngvar frá annarri hæð (Sånger från andra våningen), sem kom út árið 2000, og Þið lifendur (Du levande), frá árinu 2007, en þær fjalla um mannlega tilveru og grámyglulegt skandinavískt samfélag á meinfyndinn hátt.

via Roy Anderson hlaut gullljónið – DV.

Það styttist í jólin og jólabókaflóðið alræmda um það bil að skella á. Eftir fantagott útgáfuár í fyrra, þar sem hvert stórvirkið rak annað, er útgefendum nokkur vandi á höndum en á útgáfulistum forlaganna fyrir komandi vertíð er þó ýmislegt bitastætt sem bókaunnendur geta farið að hlakka til að lesa. Bækur eftir konur eru áberandi og ýmsar af okkar bestu skáldkonum senda frá sér bók í haust.

Friðrika Benónýs skoðar jólabókaflóðið via Vísir – Skáldverk kvenna í öndvegi.

Óttar er óragur við að fara úr fræðimannshlutverkinu og lýsa sínum persónulegu skoðunum, hvort heldur er um persónur, hópa eða einstaka þætti tengda sjálfsvígum. Áhrifamestu kaflarnir lýsa hans eigin sálarkreppum, þar sem hann var kominn fram á brúnina milli lífs og dauða.

Fyrir þá sem ekki þekkja hljóta kaflarnir um sögu viðhorfa yfirstjórnar kristinnar kirkju til sjálfsvíga að vekja upp undrun. Á fyrstu öldum kristinnar kirkju ríkti upphafning á þeim sem fórnuðu lífi sínu fyrir trúna, en seinna fordæming og útskúfun á þeim sem sviptu sig lífi, hvort heldur í trúarlegum tilgangi eða í örvæntingu og uppgjöf.

via Þarf ég að lifa ef ég vil ekki deyja? Dómur um bók Óttars Guðmundssonar | 09. tbl. 100. árg. 2014 | 2014 | Tölublöð | Læknablaðið.

l. Allt er svolítið bla. Og út af því að allt er frekar óljóst gerir það leikurunum erfitt fyrir að vita nákvæmlega hvert persónur þeirra stefna, hvað þær vilja og af hverju í ósköpunum þær gera það sem þær gera. Það gerir það svo að verkum að ég sem áhorfandi skil ekki neitt í neinu. Skil ekki af hverju þetta fólk er á Flateyri, hvaða hvatir búa að baki viðbrögðum þeirra og ákvörðunum og hvert myndin stefnir. Það er engin yfirvofandi hætta, yfirvofandi gleðitíðindi, yfirvofandi sorg. Það er akkúrat ekkert yfirvofandi og svo er myndin bara búin. Og skilur nákvæmlega ekkert eftir sig.

Lilja Katrín Gunnarsdóttir skrifar um París Norðursins via Vísir – Aðeins of óljós saga.

Hann hefur valdið talsverðu fjaðrafoki á stærstu listamannasíðu á netinu, deviantart.com, en á fjórum dögum fékk hann 10.000 hitt, og rúmlega 1.000 skilaboð. „Svona 950 af skilaboðunum voru neikvæð þar sem menn voru að kalla mig þjóf og ég fékk meira að segja hótanir,“ segir Odee en honum var fleygt út af síðunni í kjölfarið. Ástæðan er sú að Odee tekur í raun höfundarréttarvarið efni og notar það nánast óbreytt til þess að búa til ný listaverk úr því, um er að ræða svokallaðan klippimyndastíl.

„Ég tók tíma í rannsóknarvinnu því ég vildi vera viss um að þetta væri einstakt. Ég þurfti að finna hvernig ég ætlaði að prenta verkin, svo þurfti ég að rannsaka hvort þetta væri löglegt, þetta er á svo gráu svæði í listaheiminum,“ útskýrir Odee.

via Vísir – Var fleygt út af virtri listavefsíðu.

Emil segist aldrei hafa lagt ljóðlistina á hilluna þótt skáldsagnaskrifin hafi eðlilega tekið mest af tíma hans undanfarin ár. „Ég byrjaði sem ljóðskáld og fékk góð viðbrögð, sérstaklega með aðra bókina, Ref, og þótt ég væri að skrifa prósa kallaði ljóðformið alltaf á mig. Það er önnur tjáning og maður fær útrás fyrir aðra hluti. Ljóðin mín geta verið dálítið hörð og ádeilukennd þótt ég myndi ekki kalla mig ádeiluskáld. Ég yrki voða lítið um tilfinningaleg málefni en því meira um það hvernig ég upplifi samtímann og meginstef þessarar bókar er yfirþyrmandi græðgi, blekking félagslegra hlutverka og hömlulaus löngun til sköpunar. Enda lýsir titillinn, Ætar kökuskreytingar, mikilli græðgi og yfirborðsmennsku. Persónur og ljóðmælendur í þessari stuttu ljóðabók hafa orðið fyrir siðrofi og einhvers konar hruni. Þær eru dálítið villtar, í báðum merkingum orðsins.“

via Vísir – Villtar í báðum merkingum orðsins.

„Það er ekki hægt að kenna fólki ritstörf á sama hátt og að aka bíl eða nota forritið Excel en það er alveg ljóst af minni reynslu að á námskeiði af þessu tagi getur fólk náð miklum framförum í ritlistinni. Satt að segja hefði ég ekki slegið hendinni á móti svona námskeiði í upphafi ferilsins. Ég er í rauninni að matreiða þarna á nokkrum vikum það sem tók mig mörg ár að læra sjálfur með því að lesa smásögur eftir aðra og glíma við að skrifa þær. Lykilatriði á námskeiðinu er lestur, við lesum fjölbreyttar smásögur og skoðum hvernig þær eru settar saman. Það má segja að við lesum smásögur dálítið eins og þjálfarar horfa á fótboltaleik. Búum til töflufund og greinum þetta, afhjúpum trikkin hjá rithöfundum. Eftir það eiga nemendur eftir að verða færari um að læra af reyndari höfundum sem þeir lesa, þó að auðvitað verði enginn óbarinn biskup í þessu og framundan sé mikil vinna.“

via Pressan.is.

Auðvitað má Friðrika gagnrýna það þema sem Þjóðleikhúsið valdi sér að þessu sinni – hinn íslenska leikritavetur. Þegar leikhús byggir vetrardagskrá sína á ákveðnu þema er það beiðni til almennings, gagnrýnenda og blaðamanna um umræðu, beiðni til fólks að taka afstöðu og lýsa skoðun sinni á þemanu. Leikhús sem hefur ekkert þema býður ekki upp á þennan díalóg við gesti sína. Og þegar maður býður upp á umræðu er eðlilegt að fólk sé með og á móti. En því miður finnst mér Friðrika ekki ræða efnislega um málið heldur gleyma sér í gömlum klisjum um leikgerðir vs. ný leikrit.

Verkin á fjölum Þjóðleikhússins fjalla flest um okkur – sem einstaklinga og sem þjóð. Þemað snýst því ekki eingöngu um þá staðreynd að höfundar verkanna séu íslenskir heldur um efni verkanna og hvað þau segja um okkur. Kannski er einmitt mikilvægt á tímum þar sem þjóðernishyggja og þjóðmenning eru algeng hugtök í umræðunni að við horfum í eigin barm og þorum að takast á við okkur sjálf. Það gera stórir höfundar í verkum sínum, það er ástæðan fyrir því að þau verða klassísk og það er ástæðan fyrir því að við í leikhúsinu þurfum að takast á við þau oftar en einu sinni; samfélagið er sífellt að breytast og þar með sýn okkar á persónur líkt og Bjart í sumarhúsum, Fjalla-Eyvind eða Karítas.

Símon Birgisson svarar aðfinnslum Friðriku Benónýs via Heimóttarskapur í Þjóðleikhúsinu « Símon Birgisson.

Þórhildur Þorleifsdóttir leikstjóri vakti máls á þessari hættu á málþingi um hlutverk stofnanaleikhúsa í vor og talaði um „heimóttarskap“ í því sambandi. Þau ummæli fóru ekki vel í alla en Þórhildur ítrekaði í svargrein við mótbárum Völu Höskuldsdóttur á vefritinu Reykvélinni að einangrun íslensks leikhúss leiddi til heimóttarskapar: „Ég notaði orðið heimóttarskapur aftur og aftur…fyrst og fremst til að undirstrika áhyggjur mínar af þeirri einangrun sem íslenskt leikhús býr við. Og sú einangrun er staðreynd.“

Þessi varnaðarorð Þórhildar hafa því miður greinilega ekki skilað sér til ráðamanna í Þjóðleikhúsinu. Ekki einungis eru öll verkin á leikárinu íslensk heldur er aðeins einn leikstjórinn erlendur. Hið ríkisrekna íslenska leikhús vill greinilega frekar efla einangrun sína en opna nýja glugga, sem er ekki vænlegt fyrir framtíð íslenskrar leiklistar.

Friðrika Benónýs skrifar um leikárið via Vísir – Er íslenskt endilega alltaf best?.

Þar með hafa um 220 listamenn, þar af 67 erlend atriði, staðfest komu sína á hátíðina sem fer fram 5. til 9. nóvember víðsvegar um miðborg Reykjavíkur.

Nú fer hver að verða síðastur að tryggja sér miða á hátíðina, en selst hefur upp í byrjun september undanfarin ár og færri komist að en viljað.

via Dagskrá Iceland Airwaves klár – DV.