Þremenningarnir horfðu einbeittir á skjáinn og spiluðu eftir fyrirmælum sem þar greinilega birtust. Nú sáu tónleikagestir ekki það sem var í tölvunni, ólíkt því sem gjarnan hefur tíðkast á fyrri tónleikum, þegar tölvuskjánum hefur verið brugðið upp á vegg. En það sem hér heyrðist var ósköp svipað og maður hefur áður upplifað. Engin spennandi framvinda var merkjanleg, engin áhugaverð áferð, engar andstæður, engir litir. Tónlistin var fyrst og fremst óskapnaður sem risti ekki djúpt.

Mun betri voru tvær tónsmíðar eftir Hafdísi Bjarnadóttur, Sólheimajökull og Dettifoss.

via Vísir – Óskapnaður, en líka flottheit.

Félagslegu skilaboðin í Kötu eru kristaltær. „Þegar kerfið bregst verður einstaklingurinn að grípa til sinna ráða. Það hefur ríkt gríðarleg óánægja með framgang mála sem varða kynferðisofbeldi. Ekki bara að dómarnir séu vægir heldur hvað sönnunarbyrðin er ofboðslega ströng. Eða eins og Kata segir í bókinni: Sönnunarbyrðin í kynferðisofbeldismálum hlýtur að vera strangari en í eðlisfræðirannsóknum. Sumum dómurum virðist bara aldrei vera hægt að sýna fram á nauðgun.

via Vísir – Eðlilegt að vilja drepa gerandann.

Rithöfundarnir Gillian Cross (GB), Marjolijn Hof (NE) og Seita Vuorela (FI) hittast til að ræða hvernig rithöfundar og barnabókmenntir nálgast viðkvæm viðfangsefni á borð við dauðann – og hvers vegna þeir finna sig knúna til þess. Málstofustjóri: Þórdís Gísladóttir. (Málstofan fer fram á ensku)

via Upp á líf og dauða í bókum fyrir börn – málstofa.

Í gegnum tengsl sín við rithöfundinn Raymond Queneau fékk hann tækifæri á samning við Gallimard-bókaútgáfuna snemma á tvítugsaldri. Fyrsta skáldsagan, La Place de l’Etoile, kom út árið 1968, þegar Patrick Modiano var 23 ára. Bókin fjallar um gyðing sem starfaði með nasistum í stríðinu. Sagan segir að faðir Modiano hafi verið svo óánægður með bókina að hann hafi reynt að kaupa öll eintökin.

Síðan þá hefur rithöfundurinn gefið út tæplega 30 skáldsögur. Þema bókanna er yfirleitt svipað: hernám nasista, gyðingdómur, sjálfsmynd og ranghalar minnisins, fólk sem þarf að blekkja og fela sitt raunverulega andlit til að lifa af.

[…]

Engin bók eftir Modiano hefur komið út á íslensku, en Hulda Konráðsdóttir vann þýðingu að bókinni Rue des Boutiques Obscure, eða Gata hinna dimmu búða, sem lokaverkefni úr BA-námi í frönsku frá Háskóla Íslands árið 1988. Sú þýðing hefur aldrei komið út á bók. Hulda segist hafa gert einhverjar tilraunir til að fá hana útgefna á sínum tíma. Hún segir ekkert bókaforlag hafa komið að máli við sig í kjölfar fréttanna.

via Frakkinn sem kom öllum á óvart – DV.

Systir Sævars Poetrix gagnrýnir frásögn bróður síns í væntanlegri bók harðlega. „Ég myndi fúslega viðurkenna þetta allt saman ef þetta væri satt, en samviskan mín tekur hér við og segir stopp,“ skrifar Supriya Sunneva Kolandavelu á Facebook-síðu sína. Sævar birti brot úr bókinni á Facebook í vikunni en í henni fjallar hann um stormasama æsku.

Fjallað var um bókarbrotið á Vísi í gær þar sem rætt var við Sævar sem sagðist hafa fengið góðar viðtökur við kaflanum. „Fólk hefur aðallega verið mjög jákvætt og mjög snortið yfir þessu,“ sagði hann. „Sannleikurinn er auðveldasta leiðin til að lifa. Ætli þetta hafi ekki bara verið spurning um að deyja eða frelsa sjálfan sig.“

via Vísir – Gagnrýnir bók bróður síns harðlega.

Árið 2012 var stofnaður með lögum sérstakur myndlistarsjóður með það að markmiði að auðvelda þeim sem vinna við myndlist að koma metnaðarfullum verkefnum í framkvæmd. Á síðasta ári drógust fjárveitingar saman úr 45 milljónum í 25 milljónir og nú stendur til að skerða sjóðinn enn frekar.

Ef fer sem horfir í fjárlögum verður framlag til 15 milljónir, það er að segja, einungis þriðjungur af því sem sjóðurinn hafði úr að moða í upphafi og nú velta menn fyrir sér hvort sjóðurinn geti staðið undir lögbundnum skyldum sínum undir þessum kringumstæðum.

Rætt við Hlyn Helgason í Víðsjá via Myndlistarsjóður í hættu | RÚV.

Kvikmyndagerðinni í Afanum er best lýst sem viðunandi. Það er ekkert sem sker sig úr við hana, hvorki á slæman né góðan hátt. Þessi mynd er gerð af mönnum sem vita hvað þeir eru að gera en um leið vantar allan karakter og stíl og fyrir vikið er myndin óttalega þurr og bragðlítil. Það á eiginlega við um myndina í heild sinni líka. Það eru ágætis pælingar í henni og áhugavert hvað hún er að reyna að gera en framkvæmdin er máttlaus og óspennandi.

via Gagnrýni | Afinn | Klapptré.

Umfjöllunin í upphafi þáttarins um nýjar bækur var ekki boðleg. Gagnrýnendurnir og þáttastjórnandi töluðu niður til höfundanna og ég sat eftir með tilfinninguna að þeim hefði leiðst lesturinn. Það hvarflaði jafnvel að mér að þeim leiddist oft að lesa bækur, því nú er orðinn til frasinn, að frásögnin þurfi að vera á þann hátt að lesandinn nenni að fletta. Þáttastjórnandi greip allt of oft inn í tal viðmælenda sinna, það var eins og allir væru í tímaþröng.

Þátturinn lyftist þó  allur þegar fjallað var um Þórarin Eldjárn.

via Gagnrýni um gagnrýni – bergthoraga.blog.is.

Hvernig birtast kynhlutverk í hinum ýmsu furðusagnagreinum, t.a.m. fantasíum og vísindaskáldskap? Hvernig birtast menningarheimar í vestrænum furðusögum? Hvernig nýtast goðsögur, þjóðsögur og mannkynssagan í furðusköpun?

Í öðrum fyrirlestri sínum um furðusögur ræðir Emil Hjörvar Petersen um virkni furðunnar sem skáldskapartæki, hvernig þemu og hlutverk mótast út frá frásagnarhættinum og öfugt. Auk þess fjallar hann um það hvernig staðreyndum er breytt í skáldskap og hvernig hliðarheimar kallast á við veruleikann.

via Furður í Reykjavík – fyrirlestur II.

„Á Íslandi hefur alltaf verið litið á þetta sem einhverja aumingjaþjónustu fyrir blinda, ekki eitthvað sem ætti að gefa, það sé jafnvel móðgun eins og þiggjandinn geti ekki lesið. Erlendis er bara litið á þetta sem eitt form afþreyingar.“ Sjálfur segist Kristján hlusta mikið á hljóðbækur; í símanum, bílnum og í gegnum Spotify.

„Mig langar að sýna að það er hægt að gera þetta á hátt sem kostar bara núll krónur,“ útskýrir Kristján, en erlendis er mikið um að fólk taki sig til og lesi bækur inn á netið.

via Ósáttur hljóðbókaunnandi tekur málin í eigin hendur – DV.

Á Lestrarhátíð í Bókmenntaborg núna í október 2014 höfum við tekið saman pakka með gómsætum sögum sem eru nógu stuttar til að það sé hægt lesa þær í matar- eða kaffipásunni. Þetta eru alls konar sögur eftir ólíka íslenska höfunda og við munum setja inn nýja sögu á hverjum degi út októbermánuð.

Fyrsta sagan birtist þann 1. október á upphafsdegi Lestrarhátíðar, en það var sagan Dýrið eftir Þórarinn Eldjárn.

via Nestisboxið – Bókmenntaborgin.

Svona orti Einar Benediktsson aldrei, enda var hann leiðinlegt skáld. Hann hefði aldrei ort um rifinn smokk, hvað þá draugrifinn, enda varð það orð aðeins til vegna stuðlasetningar. En einmitt leiðindi Einars sem skálds, tilgerðarleikinn, orðagjálfrið, gerði það að verkum að hann var á endanum huslaður í þjóðargrafreitnum. Innst inni tignum við nefnilega leiðindin, sérstaklega uppskafningsleg leiðindi. Og hvað er uppskafningslegra og leiðinlegra en óáhugaverðar upplýsingar um fótbolta? Jú, algjörlega óáhugaverðar fótboltaupplýsingar.

via Vísir – Rétturinn til að vera leiðinlegur er rétturinn til lífs.

Hvassast úti við sjóinn er rannsókn á íslenskum hversdegi. Samansafn eilífra augnablika, fjalla sem ekki gjósa, endurtekinna daga og óræðra andlita. Hinn skáldaði raunveruleiki er leikfang ljósmyndarans. Ljósmyndin er ekki svar, hún er tillaga. Þetta er samansafn tillaga. Tillaga sem sýna fast land og breytilegt, áferðir, skýjafar og svefnóra. Sýna fábrotnu kyrrðina og fólkið sem í henni býr. Við erum viðkvæm í návígi við alla þessa náttúru og ónáttúru, sem við sveipum okkur í. Eins og ekkert sé sjálfsagðara.

via Sýning Listasafn ASÍ.

Prófessor Dagný Kristjánsdóttir og rithöfundarnir Ole Dalgaard (Danmörk) og Mårten Melin (Svíþjóð) setja tabú í barnabókmenntum í samhengi við tíðaranda. Um hvað má fjalla í barnabókum nú til dags sem áður var tabú? Hvaða bannorð eru enn í gildi? Má merkja breytingar þar á?

Málstofa um línudans sem margir barnabókahöfundar þurfa að stíga þegar þeir fjalla um viðkvæm málefni. Málstofan fer fram á ensku.

Ráðstefnan fer fram í Norræna húsinu á laugardaginn klukkan 15.

via Tabú og tíðarandi – Hvað má? – Bókmenntaborgin.

Spurður hvað það sé sem hann vilji koma á framfæri í þessum sögum svarar Davíð að bragði: „Nú á ég auðvitað að segja að mitt sé að skrifa og þitt að skilja og satt best að segja held ég ekki að ég sé neitt færari um það en aðrir lesendur að segja þér hver meining sagnanna sé. Þetta eru marglaga sögur sem krefjast nokkuð gaumgæfilegs lesturs, meiningin liggur yfirleitt ekki á yfirborði þeirra. Þarna er fjallað um tilfinningar og samskipti fólks, einkum ástvina, og ef það ætti að súmmera upp eitthvert þema yrði það sennilega eitthvað á þann veg að sögurnar fjölluðu um hvað það er að vera manneskja og þurfa að hafa samskipti við aðrar manneskjur.“

via Vísir – Óskar sér glöggra og nærgöngulla lesenda.

Frásagnarhátturinn er vissulega óvenjulegur, sögumenn eru ýmsir, frásögnin er stundum í þriðju persónu, fyrstu persónu fleirtölu og jafnvel í annarri persónu eintölu og er þá lesandi ávarpaður sem tiltekinn karakter í sögunni, sem er sérstakt, en gengur skemmtilega upp í því samhengi sem höfundur hefur skapað. Hann, Sverrir Norland, skýtur líka upp kolli undir eigin nafni. Lesandinn verður reyndar að semja snemma við höfundinn um að taka þátt í frásagnarleikjum hans, því þeir útiloka „gjörsamlega“ raunsæjan lestur á verkinu og það er ágætur díll, verð ég að segja, því hann lofar að fjalla á ófyrirsjáanlegan hátt um býsna fyrirsjáanlega hluti, því það er nú eins og maður veit á miðjum aldri, fátt fyrirsjáanlegra en gerðir og þarfir ungs fólks sem alltaf hefur haldið að heimurinn sé nýr af því það er sjálft nýtt.

via Allóvenjuleg bók um nokkuð venjulega hluti | RÚV.

Samkvæmt frétt í ítalska blaðinu Cronache del Garantista eftir ítalska blaðamanninn Paolo di Paolo hefur nafn Jóns Kalmans Stefánssonar verið nefnt í tengslum við Nóbelsverðlaunin í bókmenntum.

Þríleikur Jóns Himnaríki og helvíti, Harmur englanna og Hjarta mannsins hefur verið þýddur á ítölsku og vakið athygli fyrir skarpa afhjúpun á mannlegu eðli.

via Jón Kalman orðaður við Nóbelsverðlaun | RÚV.

Hún segir það vera spennandi hóp skálda sem muni stíga á svið í Mengi. „Það verður gaman að heyra þau öll saman, þá getur maður skoðað hvort það sé einhver stefna í gangi sem tengir okkur. Því þetta eru samtíðarverk algjörlega.“ Hún segir að þegar maður lifi í hringiðu senunnar sé erfitt greina hvaða hugmynda- eða tískustraumar eru ríkjandi meðal þessarar kynslóðar skálda. „Mér fannst kaldhæðnin svolítið einkennandi fyrir Nýhil-kynslóðina en ég held að við séum klárlega komin frá því og það er einhver einlægni í gangi. Það er það eina sem ég hef skynjað sem tengir okkur, en það er ekki bara í ljóðlist heldur líka í bókmenntum og allri list þessa dagana.“

via Hin nýja einlægni – DV.

Það má deila um hvort það er til marks um firringu mannkyns eða seiglu, en hvar sem mannskepnur fyrirfinnast hafa þær frá örófi alda gert sér mat úr hörmungum. Frá Sturlungavígum til heimsstyrjalda hefur listafólk fundið sköpunargáfu sinni farveg í frásögnum, tónlist og lýsingum sem er ýmist ætlað að skemmta, hrífa eða hvetja fólk til dáða. Skáldin hafa ekki farið varhuga af aðdráttarafli hörmunganna og í heimi bókmenntanna spila loftslagsbreytingar og umhverfisvandamál nú um stundir stóra rullu. Þetta sést kannski best á því að sá angi hans sem gefur sig að umhverfishörmungum er nú álitinn sérgrein og hefur fengið titilinn climate fiction, eða cli-fi. Innan cli-fi leynast bæði gullmolar og afleit verk og við báðum jaðrakaninn, sem er bæði víðlesinn og margfróður, að leggja mat á nokkur áhugaverð verk.

via Cli-fi! – bókaumfjöllun | Grugg.

Barnabókahöfundar hafa lengi kvartað undan því að þeir, eða reyndar í flestum tilfellum þær, njóti ekki sömu virðingar og sitji ekki við sama borð í launum og höfundar fullorðinsbóka. Sé bókmenntaforkólfum alvara með því að berjast gegn ólæsi og áhugaleysi barna á bókmenntum hlýtur að vera forgangsatriði að leiðrétta það. Annars er verið að byrja á öfugum enda.

via Vísir – Amma dreki og vaskurinn.

Þannig gekk fyrir stuttu áskorun manna á milli á Fésbókinni um að nefna tíu plötur sem hefðu haft áhrif á líf þeirra. Ísland er það lítið samfélag að á nokkrum dögum var eins og allir og amma þín líka væru búnir að gera slíkan lista. Í miðjum látunum bar á kvörtunum um að þetta væru eingöngu strákar að tala um strákahljómsveitir og var það hárrétt ábending. Fyrir rælni sá ég svo á „vegg“ vinar míns að vinur hans hafði skorað á hann að gera kvenlægan lista. Ég reigðist aftur við þetta, fannst þetta spennandi og um leið þarft samfélagslegt útspil. Ég henti óðar í slíkan lista, skoraði svo á fleiri kynbræður að gera slíkt hið sama og keðjan er orðin sæmilega löng þegar þetta er ritað.

Það sem er afhjúpandi við þetta tiltæki er að enginn þeirra, sem settu saman lista, átti í neinum vandræðum með það. Ef eitthvað er báðust menn fyrirgefningar á því að þurfa að sleppa út fjöldanum öllum af snillingum. Þetta rennir stoðum undir þá staðreynd að það er ekki vöntun á kvenfólki í tónlist sem er vandamálið heldur ákveðin „kerfisvilla“ sem við búum við.

Arnar Eggert Thoroddsen skrifar via Konur í tónlist búa við kerfisvillu sem hægt er að lagfæra | arnareggert.is.

Ég hugsaði: „Þetta virkar ekki nema ég skrifi söguna sem furðusögu. Ég skrifa bara nákvæmlega eins og ég vil, ekki neinum til geðs, ég leyfi öllu því sem ég hef áhuga á að flæða í gegn. Útgefendur eiga eflaust ekki eftir að vilja að taka neinn séns með þetta, ég veit það, engin hefð er hérna fyrir svona bókum, en ég verð að segja þessa sögu og ég verð að segja hana algjörlega á mínum forsendum. Sjáum hvernig það gengur.“

via „Ævintýri og furðuheimar voru mér alltaf ofarlega í huga“ – Viðtal við Emil Hjörvar Petersen | Nörd Norðursins.

Auðvitað skiptir leikur öllu máli í svona verki og þeir Jóhann og Hilmar kunna list samleiksins vel. Þeir fengu fína æfingu í samhæfingu í Rauðu eftir John Logan í Borgarleikhúsinu í hittifyrra og virkilega smekklegt af leikhússtjóra að leyfa þeim að láta reyna á samvinnuna aftur. Hilmar dregur upp skýra mynd af Tómasi, góðum dreng en dálítið ráðvilltum, en gefur líka í skyn að ekki fáum við að vita allt um manninn á einu kvöldi. Í honum búi meira en við fáum að sjá enda hefur hann framtíðina fyrir sér. Jóhann er gegnheill í hlutverki Gunnlaugs; við þekkjum þennan mann inn úr, með öllum kostum hans og göllum. Jóhann nýtur þess í hlutverkinu hvað hann getur óendanlega mikið sem leikari og það er nautn að horfa á hann túlka þennan mann.

Silja Aðalsteinsdóttir skrifar via Karlafræðarinn : TMM.

Við stöndum okkur bærilega í því að styrkja kjarna myndlistarlífsins með listamannalaunum. Hins vegar skortir verulega leiðir til að koma starfi myndlistarmanna á framfæri. Sýnileiki listarinnar hér á landi gæti verið mun meiri og þar með menningarleg áhrif hennar. Þess vegna er myndlist hér á landi vannýtt auðlind; við nýtum ekki efnahagslega möguleika hennar nema að litlu leyti.

Stofnun myndlistarsjóðs fyrir þremur árum var þess vegna skynsamleg og hagkvæm aðgerð. Stefnt var að því að efla hann smátt og smátt með auknum fjárveitingum og auka þannig þjóðhagslegt gildi myndlistarstarfs til muna.

via Vísir – Myndlist – vannýtt auðlind.

Alþjóðlega kvikmyndahátíðin RIFF sem haldin er ár hvert í Reykjavík mun teygja anga sína í Ísafjarðarbíó á næstu dögum. RIFF býður upp á það ferskasta í alþjóðlegri kvikmyndagerð og í ellefu daga á ári geta gestir hátíðarinnar horft á framsæknar kvikmyndir. Aðstandendur RIFF trúa því að bíó geti breytt heiminum og heimildamyndir skipa sífellt stærri sess á hátíðinni sem og leiknar myndir sem láta sig sérstaklega varða mannréttindi, lífsgæði og umhverfismál. RIFF er óháð kvikmyndahátíð sem reynir að sýna framleiðslu liðins árs, frumsýna nýjustur myndirnar og gera íslenskri stuttmyndagerð hátt undir höfði.

via BB.is – Frétt.

Hver er munurinn á háfantasíu, lágfantasíu og borgarfantasíu? Hvað er gufupönk? En hamfarasaga? Emil Hjörvar Petersen, rithöfundur og bókmenntafræðingur, fjallar um furðusögur frá ýmsum sjónarhornum, fræðir okkur um greinar og undirgreinar þeirra, erlendar jafnt sem íslenskar. Hann ræðir tungutak íslenskunnar í furðusögum og möguleikana sem furðan hefur hér á landi.

Fyrirlesturinn er sá fyrsti af þremur í verkefninu Furður í Reykjavík.

Borgarbókasafn, Tryggvagötu 15 kl. 20

via Furður í Reykjavík – Hvað eru furðusögur? – Bókmenntaborgin.

Fregnir herma að sjónvarpsþáttaröðin sígilda, Twin Peaks, snúi aftur árið 2016 og sé nú þegar í vinnslu hjá bandaríska sjónvarpsrisanum Showtime. Talsmenn Showtime vildu ekki tjá sig um málið en David Lynch og Mark Frost, heilarnir á bak við upprunalegu þættina, staðfestu þetta á Twitter fyrr í dag.

David Lynch mun leikstýra. Ekkert hefur þó heyrst um hverjir fari með aðalhlutverk.

via Twin Peaks snýr aftur – DV.

„Ég hef heyrt þessa umræðu og hún er skiljanleg. Ég vil þó benda á að það er varhugavert að draga of miklar ályktanir um samband á milli læsis og virðisaukaskattskerfisins. Ef við skoðum t.d. niðurstöðuna árið 2000 þá er hún mun betri en hún var núna síðast. En þó var það svo að þá hafði verið 14 prósenta virðisaukaskattur síðustu sjö átta ár þar á undan. Megnið af þeirri skólagöngu sem þá var hjá börnunum,“ segir Illugi Gunnarsson menntamálaráðherra.

via Vísir – Varhugavert að tengja VSK á bækur við lestrarkunnáttu.

Myndlistarmaðurinn Hjalti Parelius Finnsson var nýverið ráðinn til Alvogen í því skyni að mála ný málverk í höfuðstöðvum fyrirtækisins sem rís óðum um þessar mundir í Vatnsmýrinni. Samningurinn er til eins og hálfs árs en á þeim tíma mun Hjalti mála þrjú verk í byggingunni sem samtals spanna hundrað fermetra rými.

via Vísir – Fær 18 mánuði til að mála verk á 100 fermetra.

Fjárfestingaáætlunin, og þar með þessi mörg hundruð milljóna hækkun, var ófjármagnað risakosningaloforð Samfylkingar og Vg. Það fyrsta sem ný ríkisstjórn þurfti að glíma við var að þetta kosningaloforð var ekki í neinu sambandi við raunveruleikann í ríkisfjármálunum, eins og skýrt hefur komið fram síðan. Það var því aldrei innistæða fyrir sjálfkrafa framlengingu á þessu og alls ekki hægt að nota slíka augljósa einsskiptisaðgerð sem eðlilegan samanburð um framlög á fjárlögum til kvikmyndasjóða til framtíðar.

Þrátt fyrir það var ákveðið að hækka framlög í kvikmyndasjóði í frumvarpi til fjárlaga 2014 miðað við það sem verið hafði í fjárlagafrumvörpum 2012 og 2013. Staðreyndin er því sú að framlög til kvikmyndasjóða í frumvarpi til fjárlaga hafa aldrei verið hærri í sögunni en á árunum 2014 og 2015.

(Framsóknarmaðurinn) Jóhannes Þór Skúlason skrifar via Traustur vinur kvikmyndagerðar | Jóhannes Þór Skúlason.

Eins og er er aðeins hægt að streyma EP-plötunni í gegnum Soundcloud-síðu Unnsteins, en hægt verður að kaupa hana á geisladiski í nóvember. Hann segir það þó ekki skipta sig miklu máli hvort platan komi út annars staðar en í netheimum. „Númer eitt, finnst mér allt of mikið til af drasli í heiminum og númer tvö, þegar þú metur eitthvert lag eftir Elvis Presley eða Lord Pusswhip að sömu verðleikum af því að þú ert með bæði í gangi á Youtube á meðan þú ert að skoða eitthvað annað, þá er það miklu sanngjarnari samanburður.“ Sjálfur segist Unnsteinn ekki vera þjakaður af miklu plötublæti. „Mér finnst það í rauninni náttúrulegra að hlusta á tónlist svona, þar sem þú ert bara með tónlistina sjálfa. Ég hef alveg gaman af vínylplötum þegar ég er að DJ-a en vínylplötusafnið mitt er bara úti um allt. Ég er ekki með það á einum stað. Það segir kannski sitt.“

via Kynferðislegir taktar og sálartregi – DV.

Verðlaunaafhending Alþjóðlegu kvikmyndahátíðarinnar í Reykjavík, RIFF, fór fram í Iðnó þann 4. október 2014. Sigurvegarar eru eftirfarandi:

Gullni lundinn / uppgötvun ársins 

Ég get hætt þegar ég vil / Smetto quando voglio/I Can Quit Whenever I Want

Leikstjóri: Sydney Sibilia

Ítalska kvikmyndin, Ég get hætt þegar ég vil hlýtur Gullna lundann í ár. Í umsögn dómnefndar segir að myndin sé einstaklega skemmtileg ítölsk kómedía sem undirstriki fjölbreytileika Alþjóðlegu kvikmyndahátíðarinnar í Reykjavík, sem rúmar bæði tilraunakenndar kvikmyndir sem og svo farsælar kvikmyndir sem eru til þess fallnar að falla í kramið hjá stórum hópi fólks. Myndin ber ekki þess merki að hún sé sú fyrsta sem Sydney Sibilia leikstýrir. Í henni er varpað athyglisverðu ljósi á stöðu menntamanna í Ítalíu en myndin segir sögu ólíklegra einstaklinga sem enda í heimi glæpa og gjálífs.

via RIFF verðlaun 2014 | Reykjavík International Film Festival.

Söguhetja Leiðar, Signý, segir sögu sína í fyrstu persónu og strax á fyrstu síðunum verður ljóst að hún hefur ákveðið að stytta sér aldur. Ástæðurnar fyrir þeirri ákvörðun koma smátt og smátt í ljós í endurlitum hennar, en lesandinn fær samt ekki tilfinningu fyrir því að hún sé þunglynd. „Það er líka eitt af því sem ég vildi koma á framfæri,“ segir Heiðrún. „Maður heldur alltaf að fólk sem sviptir sig lífi geri það af einhverri einni rosalegri ástæðu. Signý er hins vegar raunsæismanneskja og hefur bara komist að þeirri niðurstöðu að þetta sé ekki þess virði.“

via Vísir – Afskiptaleysi getur verið banvænt.